Vandaag fiets ik richting het noord-westen, eindbestemming is Delft. Ik wil museum Paul Tetar van Elven bezoeken. Ondanks dat gisteren in Duitsland de Tour de France is begonnen ben ik niet van plan me te meten aan de renners die deze maand richting Champs-Élysées rijden. Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom de Tour de France altijd start in een ander land. Frankrijk is toch groot genoeg? Ik vind mijn route van vandaag al een hele uitdaging. Met een stevige tegenwind fiets ik op een rustig tempo door de bossen en polders tussen Rotterdam en Delft. In de verte zie ik de toren van de Nieuwe Kerk al boven het landschap uitsteken.
Via ‘Gezicht op Delft’ de stad in
Ruim een uur na mijn vertrek rijd ik via de Oostpoort de stad binnen. Ondanks dat Delvenaar Vermeer de Rotterdamsepoort vastlegde in zijn schilderij Gezicht op Delft voelt het toch een beetje alsof je door een stukje van het 17e eeuwse kunstwerk heen fietst. Vermeer zoek ik vandaag niet op. Ik parkeer mijn fiets aan de gracht van de Koornmarkt. Op nummer 67 is het voormalig woonhuis van de kunstschilder, kopiist, tekenleraar en verzamelaar Paul Tetar van Elven (1823-1896) te vinden. In het van oorsprong 16e eeuwse grachtenpand ga je terug in de tijd. Tetar stelde in zijn testament dat zijn huis inclusief inboedel en verzamelingen een museum zouden worden. Na het overlijden van zijn tweede vrouw die het huis nog bewoonde werd zijn wens in 1927 ingewilligd.
Er is niets veranderd sinds de kunstenaar hier zelf rondliep.
Atelier in Museum Paul Tetar van Elven
De voordeur zit op slot en ik moet aanbellen. Een aardige dame doet open en na het scannen van mijn museumjaarkaart mag ik op ontdekkingstocht door het huis. Op de koordjes na, die je als bezoeker weerhouden om te ver de ruimtes in te lopen, lijkt het alsof er niets is veranderd sinds de kunstenaar hier zelf door de salon, het atelier en de bibliotheek liep.
Het museum hangt vol met olieverfkopieën die Tetar maakte naar oude meesters zoals Rembrandt en Rafaël. Een vrijwilligster vertelt dat hij reizen maakte naar de grote musea in Europa om daar zoals vele andere kopiisten het werk na te schilderen om het later te kunnen verkopen.
Naast de kopieën is er ook eigen werk te zien. Geschilderd volgens traditionele academische principes zijn de werken niet heel erg spannend te noemen. Het museum moet het vooral hebben van het verhaal die de rijk gedecoreerde vertrekken van het huis vertellen.
Museum blijkt decor voor Draculafilm
Als ik na het bezoek aan het museum en een rit terug, dit keer met de wind in m’n rug, weer thuis ben, doe ik een ontdekking die Museum Paul Tetar van Elven nog interessanter maakt.
Een verhaal dat niet verteld wordt door de folder van het museum of door de vrijwilligster, is dat het huis het decor was voor de opnames van enkele scènes van de film Nosfaratu, de Duitse vampierenfilm uit 1979 van Werner Herzog. De film heeft tegenwoordig een cultstatus maar past waarschijnlijk minder goed bij het beeld dat het museum wil neerzetten.
De film naar het boek van Bram Stoker, met Klaus Kinski als Graaf Dracula werd voor een groot deel in Delft opgenomen. In de film is zelfs het bordje bij de ingang van het museum per ongeluk zichtbaar. Mijn advies is om bij de ingang van Koornmarkt 67 wat stills uit de film op te hangen en op het kleine zoldertje Nosfaratu te draaien zodat er nog meer bezoekers binnenkomen en het museum nog jaren mee kan.
Geef een reactie