In een vrijwel lege zaal van bioscoop Cinerama aan de Blaak in Rotterdam doven langzaam de lichten. Het is ochtend, wat wel vaker betekent dat er veel stoelen niet bezet zijn in de zaal, maar de naam van de regisseur/schrijver/producent en financier van de film die zo gaat beginnen, zorgde eerder voor volle zalen.
De website van de bioscoop geeft de volgende synopsis:
Na een verwoestende ramp ligt een grote stad in puin. Cesar, een briljante architect en uitvinder van het miraculeuze materiaal Megalon, wil een utopische stad opbouwen waarin mensen echt gelukkig kunnen zijn. Maar zijn idealisme roept weerstand op, vooral bij de machthebbers, waaronder burgemeester Cicero en de populistische Clodio. Ondertussen zoekt Julia, de dochter van de burgemeester, naar de zin van haar leven.
Experiment
Volgens de recensies die ik vooraf las, staat mij een delirium te wachten, de meest fascinerende film van het jaar en een film waarin de regisseur zich verslikt in zijn ambities. Ik heb er zin in.
Megalopolis van Francis Ford Coppola is het inderdaad allemaal. Omdat de regisseur vrijwel alle rollen op zich neemt, heeft hij de vrijheid om te experimenteren en een film zonder concessies te maken. Dit zorgt voor een caleidoscopische ervaring waarin het moeilijk is om vat te krijgen op wat er op het doek gebeurt.
Het ene moment lijk je in een film noir te zitten om er vervolgens toch zeker van te zijn dat het experimentele sciencefiction is of nee, het is een episch historisch drama. De karakters in de film hebben daarbij allemaal hun eigen verhaallijn die we deels volgen, maar soms ook abrupt onuitgewerkt blijven. Dialogen tussen de karakters lijken soms geschreven door Shakespeare en soms door een screenwriter van een Marvel-film. En dan zijn er nog de verwijzingen naar maatschappelijke thema’s: morele kwesties, kunst vs. politiek, het fascisme dat altijd op de loer ligt om de boel over te nemen, het verval van een hele beschaving met parallellen tussen het oude Rome en het moderne New York.
Spiegel
Coppola lijkt ons met Megalopolis een spiegel voor te houden waarin ik eigentijdse figuren en thema’s lijkt te herkennen. Zo zie ik in de karakters Crassus III, Pulsher en Cicero verwijzingen naar populist Trump, terwijl Catilina me, door zijn drang om met techniek de wereld te veranderen, doet denken aan Elon Musk. Tegelijkertijd roept Catilina bij mij een veel positiever en hoopvoller toekomstbeeld op dan Musk op dit moment doet, waardoor Catilina juist een anti-Musk lijkt te zijn. Verwarrend. Coppola, die al in de jaren ’80 begon met het idee voor de film, heeft de verwijzingen waarschijnlijk niet zo persoonlijk bedoeld. Zijn visie was eerder het grotere plaatje te schetsen: “What’s happening in America, in our republic, in our democracy, is exactly how Rome lost their republic thousands of years ago,” zei hij tijdens een interview bij de premiere van de film.
Theatraal feestje
Visueel is de film een feestje door de theatrale benadering, dramatische belichting en het gebruik van uitgebreide sets in combinatie met CGI. Coppola liet zich inspireren door kunst uit de renaissance en architecten als Le Corbusier en Zaha Hadid wat in de film voelbaar is.
Als de aftiteling rolt en de lichten weer langzaam aangaan, weet ik niet zo goed waar ik nu precies naar gekeken heb. Wel weet ik zeker dat ik deze film nog een aantal keren ga zien.
Acteurs: Adam Driver, Nathalie Emmanuel, Giancarlo Esposito
Regisseur: Francis Ford Coppola
Lengte: 138 minuten
Geef een reactie